Η μονότονη αρχικά ανάβαση, καθώς απομακρύνεται κανείς απ’ την πόλη, ξεχνιέται στο αντίκρυσμα των επιβλητικών Τζουμέρκων κι η απορία για το ποιος έφερε εκεί ανθρώπους για να ζήσουν, λύνεται: η ελευθερία, η αποδέσμευση, η φύση η τραχιά, μα προστατευτική συνάμα. Ίσως. Εκεί που η γειτονιά κρατάει το χρώμα της, οι ηπειρώτικες πίτες ψήνονται ακόμη στη γάστρα, τα πρόσωπα παραμένουν ροδαλά, εκεί που οι καρδιές αγγίζονται με την απολυτοσύνη του ηπειρώτικου βλέμματος και την τοπική διάλεκτο, εκεί χτυπά η καρδιά της Χώσεψης, όπου φύση και άνθρωποι ζουν πάντα την ερωτική αγωνία του γυρίσματος των καιρών. Στα υπέρ του χωριού είναι τα παραδοσιακά ταβερνάκια στην πλακόστρωτη πλατεία και το Λαογραφικό μουσείο.